Co ja właściwie umiem?

W wolnym czasie poprzeglądałam kilkanaście blogów pań   zajmujących     się   rękodziełem    i ..mam doła...chyba. No bo co ja właściwie porafię? Troszkę frywolitkowania, troszkę bibułkarstwa-w porównaniu z pracami np. mojej córki-to mam  naprawdę tylko trochę umiejętności. W porównaniu do prac pań ,,od blogów'' to ja właściwie nic nie umiem. Albo mi się nie chce-co na jedno wychodzi. Włóczka nabiera w schowku mocy urzędowej-ale  robótki na drutach jakoś przestaly mnie pasjonować, nawet czapek nie chciało mi sie zrobić-w efekcie  latam w starych, kilkuletnich, jak jakaś łajza.A swoją drogą ciekawe po ilu latach czekania w kolejce takie włóczki się przeterminowują? Pięć lat leżą niektóre ale jakoś nie  widać   po 

 nich upływu czasu, pofatygowałam się je  tylko spakować w miejscu ,  do którego mój mąż niezbyt często zagląda-bo a nuż wpadnie na pomysł,że  mu z tej wełny coś  koniecznie potrzebne i to od zaraz? Szyć to ja nigdy się nie naumiałam, więc chociaż w tym przypadku mam czyste sumienie-zresztą  nawlekanie igieł po za moim zasięgiem. Jednak co innego dało mi do myślenia- wszystkie panie podają w nich swoje przepisy kulinarne. A ja  nie umiem gotować. I co gorsza wcale mnie to nie interesuje- więc jakoś tak wyautowana z kobiecości się poczułam. Nawet nie pocieszyło mnie to, że jako jedyna przejmuję się kolorystyką kompozycji do koszy . Panie składają   bukiety    jak   im oczy podpowiadają-ja się zbytnio chyba przejmuję by nie popełnić jakiegoś ,,kolooka'' kolorystycznego. Z tego wszystkiego zrobiłam   trzy róże poza planem- może nie wyglądają rewelacyjnie-ale taki oddech był mi potrzebny.