Życzę sobie

Zaczynam nowy rok bez postanowień. Już niczego nie zakładam, nie postanawiam-życie nauczyło mnie, że wbrew pozorom i utartym poglądom absolutnie  za dużo nie zależy ode mnie( a swoją drogą jak to pisze się poprawnie, bo ciągle mam wątpliwości). I nic  do rzeczy nie ma tu moja silna wola lub kompletny jej brak.Silna wola potrzebna jest przy próbie wyjścia z nałogów ale nie przy próbie przeżycia następnego roku wedle jakichś własnych postanowień. To , jak postępujemy, co czujemy nie zależy od naszych postanowień tylko od sytuacji, które nami sterują, które nam się przytrafiają. Np. postanowię sobie nikogo słowami w tym roku nie ranić i z góry wiem, że i tak zranię, bo to idealna forma samoobrony. Że będę chodzącym dobrem-nie bedę, nie ma mowy, jestem impulsywna, nerwowa, nie cierpię obłudy, nie umiem zamykać oczu na paskudztwa-więc jak być dobrym?  Wiem, wiem-po prostu się nie wtrącać, nie reagować, przechodzić obojętnie-ale ja tak nie umiem, więc ktoś zawsze wyjdzie pokrzywdzony.  
     Niczego nie postanawiam, mam jednak życzenia. Życzę sobie by w tym roku nie zabrakło mi na zawsze  nikogo bliskiego, nikogo z mojego otoczenia, znajomych, przyjaciół. By moi bliscy przeżyli ten rok bez kłopotów, bez strat, w zdrowiu i spokoju. Życzę sobie by ludzie nauczyli się rozmawiać i wysłuchiwać innych, by nie czuli strachu, że jeśli pozwolą sobie na otwartość wobec przeciwników: politycznych, religijnych, o innym światopoglądzie, wierze, obyczajach to stracą w swoich oczach i oczach tych przeciwników. Marzenia? Być może-ale jakie piękne.



Resztki z mojej choinki, obiektu westchnień mojego kotka

 

Wiem, ludzie  uważają, że prowadzą dialog od pokoleń przecież . Prowadzą? Chyba jednak nie. Forsujemy w  rozmowach własne punkty widzenia, czego przykłady mamy na codzień. Mówimy-ale nie słuchamy.Żądamy szacunku dla własnych przekonań ale nie szanujemy cudzych. Nie szanujemy na tyle, że zazwyczaj nawet nie próbujemy ich do końca wysłuchać a co mówić o próbie zrozumienia. Mówimy np.: demokracja to jedyny słuszny ustrój i bez względu na to, że nie jest to ustrój idealny ,niesiemy ,,kaganek oświaty'' poparty oczywiście karabinami, do krajów, które  chcą żyć po swojemu, które żyły od zawsze po swojemu. Ale ich ład społeczny rani nasze poczucie porządku i sprawiedliwości.Więc kogo chcemy uszczęśliwić: ich czy nas samych? To samo dotyczy sporów religijnych-my znamy jedyną słuszną religię: chrześcijanizm-więc od setek lat krzewimy chrześcijanizm tam gdzie nas chcą i tam , gdzie nas nie chcą.Mówimy muzułmanom, buddystom, żydom: źle wierzycie, nie w to w co powinniście lub nie tak jak powinniście- a oni przecież widzą, że chrześcijanie  mimo    jednej  wspólnej,,wytycznej''-Biblii , skaczą sobie do oczu od wieków kilku, bo im inaczej z tej Biblii wynika. W każdej religii są skrajni wyznawcy, ale fundamentalizm muzułman absolutnie nie jest większym zagrożeniem niż  skrajny radykalizm katolicki. I ten i ten tworzy fanatycznych wyznawców-a fanatyzm jest niebezpieczny po obydwu stronach barykady, powoduje zaślepienie i działania absolutnie nie mające niczego wspólnego z Bogiem. Przecież powoduje całkowitą głuchotę na Jego głos.Głos: Boga, Jahwe, Allacha. A przecież wierzymy, że jest Jeden Bóg. Więc jeśli jest jeden , to może uwzględnijmy to, że  dał sie poznać pod różnymi imionami ludziom tego świata. No tak, za łatwe, za proste i mało katolickie czy muzułmańskie. To nie Bóg nas różni, to my pragniemy się różnić, a jednocześnie twierdzimy bezmyślnie, że  wszyscy jesteśmy dziećmi tego samego Boga, Stwórcy naszego.Wszyscy: biali i kolorowi, katolicy, muzułmanie, żydzi, buddyści.

 Dlatego właśnie życzę sobie-by ludzie umieli przede wszystkim słuchać. To interesowne życzenie, ale ja jestem interesowna-tak bardzo chciałabym pokoju i spokoju dla mych dzieci i wnuków: jedynego dobra na którym mi zależy i jedynego jakie posiadam.